صداقت

اولین قانون، عرف و فرق نیک و بدی که در ابتدای زندگی می‌آموزیم این است: هرگز دروغ نگو

اما بزرگ که می‌شویم خودبه خود دروغ گفتن را هم یاد می‌گیریم. چه دروغ‌های مصلحتی، چه مخفی کاری‌هایی که به صلاح و مصلحت انجام می‌دهیم، چه دروغ برای خوردن یک بستنی اضافه یا دوهزار تومان پول تو جیبی بیشتر. 

همه دروغ می‌گویند. حتا به خودشان. صادق‌ترین آدم‌ها هم دروغ ‌می‌گویند. کم پیش می‌آید که کسی تمام و کمال با خودش صادق باشد. همیشه خواسته‌ای هست که زیر بار غرور یا مصلحت پنهانش می‌کنیم گوشه‌ی دل تا عقل آن را نبیند و سرزنش‌مان نکند. 

داستان

جالب است این همه داستان برای گفتن داشته باشی در حدی که ساعت دو و نیم صبح بنشینی پشت لپ تاپ، وبلاگ را باز کنی و بعد ببینی جز غرغرهای نیم جویده‌ی بی‌معنا، هیچ چیز دیگری برای تعریف کردن نداری. این می‌شود که بند و بساطت را جمع می‌کنی و پیش می‌روی به سوی خواب...تا شاید شبی دیگر حسش باشد و غرغر تازه‌ای هم باشد و تو بنشینی تا صبح بنویسی‌شان...