(29 اردیبهشت 96)
+کاش الان نبود
-میدونم
+کاش دو سه سال پیش بود
-اینم میدونم
+نه نه...کاش پارسال بود. اندازه پارسالم میرفت عقب راضی بودم
-چرا پارسال؟
+فکر و خیال نمیکردم دیگه. از اولی که میدیدمش میدونستم. بهش پیام نمیدادم، کادوی تولد هم نمیدادم. نمیرفتم ببینمش بهش فکر نمیکردم. خلاصه رد میشد تو سه ماهه ی تابستون
-هنوزم دیر نشده. بندازش بیرون از زندگیت
+چطوری؟
-بهش محل نذار. جوابشو نده. نرو ببینش. خواستی بری تهران باهاش خداحافظی نکن. اون وقت خودش میره
+آره حق با توئه
-یه روز اینم میگذره برات. بی تفاوت، انگار نه انگار میشناختیش. میره پیش زندگی خودش با زن و بچه ی خودش. تو هم براش آرزوی خوشبختی میکنی
+آره...کاش اون روز زود برسه. میدونستی به 18 تا 22 بهمن حتا فکر هم نمیکنم؟
-آره میدونم. چون خردت میکنه.
+آره خردم میکنه. اونقدر خردم میکنه که میخوام بمیرم. اونقدر حالم بد میشه که دفن کردم خاطره شو. ولی هروقت بهش فکر میکنم همه چیش یادمه لعنتی. کاش اونجوری نمیکرد...کاش نمیکرد. راستش به یه هفته قبلش هم نمیتونم فکر کنم.
-میدونم
+آره میدونی. همه چیو میدونی