مژدک

1

ساعت از هفت و نیم گذشته و این یعنی کلاسم شروع شده. این ترم آنقدر دیر به کلاس هایم رسیده ام که دیگر برایم عادی شده و در نتیجه دیگر برای رسیدن به دانشگاه عجله نمی کنم.  روز نسبتن تمیزی ست. خیابان شریعتی هرگز نکرده خلوت است. سوار اولین تاکسی خطی می شوم که مسیرش سید خندان است. از ضبط صوت صدای مازیار فلاحی می آید: گاهی زیر بارون...

لبخند می زنم. امروز در تاکسی صدای ناخواسته ای نیست که بخواهم از آن فرار کنم. نه مسافرها و نه راننده، هیچ کدام سرشان برای حرف زدن درد نمی کند. از رادیو هم برنامه ی اعصاب خردکنی پخش نمی شود. پس به جای در آوردن هندزفری می گویم: آقا می شه صداشو بیشتر کنی؟

2

از اتمام کلاس ها و تنهایی، مرا به این کتاب فروشی کوچک کشانده. اینجا را دوست دارم. خلوت و ساکت است. از در که وارد می شوی انگار سر و صداهای تمام نشدنی محله ی سید خندان خاموش می شوند. آن گوشه جلوی ویترین لوازم تحریر، یک میز کوچک هست و چند صندلی. که اغلب خود صاحبان مغازه- خانم و آقایی مسن با موهای سپید که خانم و آقای دکتر صدایشان می زنند- آن جا می نشینند و چای می نوشند و بحث می کنند. به ندرت هم مشتری پررو و سرگردانی مثل من که دلش می خواهد همانجا کتاب را سر تا ته بخواند و نخرد و در همان حال خستگی هم در کند، با کیف و پالتو و سایر بند و بساطش روی یکی از صندلی های چوبی ولو می شود. خوبی کتاب فروشی ها آن است که هرگز تو را بیرون نمی کنند. اجازه می دهند در خلوت خودت و سر فرصت کتاب ها را نگاه کنی و در افکارت غرق شوی. 

این کتاب فروشی خاص یک مزیت دیگر هم دارد: خلوت است و میز و صندلی دارد! همین است که شده نقطه گریز دنیای من. روزی باید از خانم میان سال و مو فرفری که همیشه پشت پیشخوان است، سرگذشت این جا را بپرسم. از آن جاهایی است که یک داستان قشنگ و قدیمی از سرگذشتش در می آید! دیدن سینک دستشویی کوچک و لوازم آشپزی که پشت پیشخوان در گوشه ای دور از چشم به دیوار آویخته شده، بیشتر به این کار ترغیبم می کند. کتاب فروشی در کنار قفسه ی کتاب های کودک و نوجوانش، یک اتاقک هم دارد پر از کتاب های خاک خورده و فراموش شده. و یک پلکان فلزی که می رسد به... . نمی دانم به کجا می رسد! دوست دارم تخیل کنم خانم و آقای دکتر و خانم پشت پیشخوان (که در خیالم خواهرزاده شان است) آن بالا زندگی می کنند. به نظرم زندگی شان باید خیلی رویایی باشد.

یک روز یک خانه ی دوطبقه می خرم و طبقه ی پایینش را کتاب فروشی خواهم کرد...کتاب فروشی با کفپوش های چوبی و بوی قهوه و کاغذی که هوا را آکنده کرده...

3

پیرمرد محترمی وارد کتاب فروشی می شود. در تقریب سن دیگران زیاد خوب نیستم. اما حدس می زنم حدود هفتاد سال داشته باشد. با وجود سن زیادش سرحال و قبراق است. از آن هایی که موهایش یک دست سپید شده اما هنوز با قبراقی پسربچه های ده دوازده ساله گام برمی دارد. به سوی خانم فروشنده می رود و با شور و اشتیاق از او می پرسد رمان جدید چه آورده اند. 

خانم فروشنده به گرمی از او استقبال می کند. معلوم است پیرمرد مشتری دائمی آن جاست: اتفاقی نادر در جامعه ی امروزی! فروشنده، کتاب های جدید را به او نشان می دهد. پیرمرد، چندتایی را با اشتیاق ورق می زند و می پرسد: مطمئنید اینا جدیدن؟ نمی خوام براش کتاب تکراری ببرم! هرچه برایش می خرم سریع می خواند!

عشق در کلامش جاری ست. درجا به او علاقمند می شوم و باقی مکالمه با با دقت بیشتری گوش می دهم. خانم فروشنده به پیرمرد تضمین می دهد که این کتاب ها جدید هستند و اگر نبودند، پیرمرد می تواند آن ها را برگرداند. گل از گل پیرمرد می شکفد. با ذوق کیسه ی کتاب های جدید را در دست می گیرد و شلنگ تخته اندازان (تا جایی که سنش اجازه می دهد) از در خارج می شود. دلم می خواهد دنبالش بروم. در ذهنم، خانه اش را تصور می کنم: پیرمرد کلید می اندازد و وارد می شود. همسرش، پیرزنی ریزنقش که به اندازه ی خودش سپید مو و سرحال است با استقبالش می آید. پیرمرد با ذوق کتاب ها را تقدیمش می کند و پیرزن با خوشحالی دختری خردسال آن ها را ورق می زند...

خیالم را همین جا متوقف می کنم و به این نتیجه می رسم که زندگی باید همینقدر ساده و گرم باشد...